Стојан Андов

Колумна на Стојан АНДОВ, од архивата на „Фокус“

Нашата Македонска православна црква, која ги наследува традициите на Охридската архиепископија, треба да се раководи од истиот слободарски дух: Да му помага на своето членство и на својот народ, што појасно да се ориентира кон највисоките современи цивилизациски дострели – кон Западот!

Ако нашата земја беше членка на НАТО и беа започнати преговорите за пристапување во полноправно членство во ЕУ, политички монтираните судски процеси ќе беа невозможни!

Нашето поблиско минато не смееме да го толкуваме според нашите емоции и според дневно-политичките интереси на оваа или на онаа партија во тековната борба за власт.

Спречувањето на контролата на власта, што треба да ја вршат невладините организации, медиумите и особено парламентарната опозиција, овозможува создавање разни канали на прикриен одлив на државните пари и нивен дотек во форма на лажни странски инвестиции!

Оваа владејачка гарнитура до сега не покажа смисла за развој на отворена економија. Како замена за таквата креативна политика, владата на Груевски нуди демагогија, лажен патриотизам, поттикнување на страв од соседите, недоверба и непријателски чувства кон Европа и САД!

Непосредната цел на Милошевиќ во Македонија му беше што повеќе да се заостри конфликтот меѓу Македонците и Албанците. Македонците да се исплашат, и без многу размислување, единствен спас да гледаат во сојузништвото со Милошевиќ со Србија!

Навикнати сме да ги гледаме доајените на македонската политичка сцена, Стојан Андов, Тито Петковски и Љубисав Иванов Ѕинго како зрели политичари, во поодминати години. но, како и сите други луѓе, и тие некогаш биле млади. Па еве како изгледале тројцата пред неколку децении.

Во почетокот на 1993-та Македонија ја потресе аферата со т.н. „Албанска паравојска“. Кај Македонците тој настан предизвика продлабочување на недовербата, стравот и омразата кон Албанците. Но се чини дека тогашната македонска влада не само што знаела за „паравојската“ туку дека дури и очекувала таа да ја брани Македонија!

Во полемиката за улогата на левицата и десницата во НОБ, на провокативните прашања на Љубчо Георгиевски одговори со свои тези Стојан Андов.

Историската фактографија не е реквизит за ментална гимнастика, особено кога се допираат суштински и суптилни теми од регистарот на националниот и културниот сегмент на еден народ