Како и повеќето други работи кај нас, така и мојата исповед за животот со моето девојче кое е лице со посебни потреби и со кое секојдневно се мачиме и бориме со животот, помина само со споделувања, допаѓања на социјалните мрежи, коментари со поддршка, зборови на утеха од народот.
Но, институциите, кои отворено ги замолив да се заинтересираат и да помогнат, останаа глуви и неми. Никој, ама баш никој ниту ми се јави, ниту дојде да види во какви услови живееме, па со право се чувствуваме отпишани од ова општество – тврди Маргарита Маги Милошевска од Гостивар, самохрана мајка на Мартина, 15-годишно девојче со церебрална парализа, за чија тешка животна приказна и проблемите со кои се соочува секој ден пишуваше ,,Фокус,, уште во септември минатата година.
Таа живее со своето девојче во социјален стан од 50 метри квадратни, во зграда без лифт, на третиот кат. Она што го побара јавно, преку нашиот медиум, откако безуспешно затропала на многу врати, беше да се слушне нејзиниот глас, и да и се додели стан во зграда со лифт, или евентуално на првиот кат, бидејќи симнувањето и качувањето по скалите, носејќи ја ќерката на раце, секој ден, било исцрпувачко и за двете.
Раскажа дека без проблем го отстапува станот во кој живеат, во кој дури нема ниту балкон, па Мартина е буквално затворена во четири ѕида, само да добијат свој дом каде излегувањето надвор, односно носењето на Мартина во дневниот центар и враќањето назад, нема да биде вистински пекол.
-Не барам преку леб погача, но ете, ние родителите на децата со посебни потреби, за кои секој еден ден е вистинска битка, очигледно сме невидливи. Исто и нашите деца. Вистинско мачење е симнувањето по скалите за моето дете, но и мене како што поминуваат годините, не ми станува полесно. Имам 55 години, уште колку време ќе можам да функционирам со ова темпо? Наутро ја носам Мартина во дневниот центар и одам на работа, по работата ја земам и се враќаме дома. Само тој што живее со дете со посебни потреби, а покрај тоа е и самохран родител, кој на свои плеќи ја носи целата тежина од оваа состојба, може да ме разбере. Од институциите, разбирање и конкретна помош не добив. Имаше некаква варијанта да не сместат во стан од околу 30 квадрати, но тоа значи една соба и за двете, премалку простор. Со дете како Мартина, верувајте ми дека се потребни две спални, една за неа, една за мене. Таа поголемиот дел од времето плаче, нервозна е, тешко и е. Сепак, мое дете е, и ја сакам безусловно. Секоја секунда и ја посветувам, таа бара внимание 24 часа на ден. Туширањето ми е луксуз, кафето ми е луксуз, гледањето на некоја серија пред телевизор ми е луксуз. Детето бара постојана грижа и многу е тешко кога сам родител се носи со една таква состојба – вели Маги, која околу пет години работи на приемно одделение во Центар за јавно здравје Тетово.
Исто така, таа е координатор во Ресурсен центар за родители на деца со посебни потреби. Пред тоа, не можела да оди на работа, бидејќи на Мартина и била потребна голема грижа. Постојано биле по болници и по сите битки, успеала да го крене своето дете на нозе. Мартина и денес не оди самостојно, но може да стои исправено само доколку некој ја држи, а започнала и да лази. Во тие тешки години, додека не работела, финансиски им помагала мајката на Маги.
По објавата во ,,Фокус,, за тешкиот живот на Маги и Мартина, лани, приказната беше масовно споделувана на социјалните мрежи, луѓето се прашуваа зошто не може државата да му помогне на ова семејство, кое не бара никаков луксуз, туку основно право на достоинствен живот, нешто кое ќе му го олесни и без тоа претешкиот живот на девојчето, кое не по своја вина ја има тешката судбина.
Телевизиска екипа дури сними и емисија, во која јавноста може да види како им минува еден ден во животот, да го слушне плачот на девојчето додека се мачи во ходникот на зградата, да се почувствува барем еден мал дел од секојдневието на мајката која храбро се бори со предизвиците.
-Обичниот народ, да, допрен е од нашата реалност. Благодарна сум за сите пораки со поддршка, за разбирањето. Но, тие од кои зависи решението, ги нема. Невидливи сме за системот. До кога ќе издржам, не знам. Во овие години, здравјето не може да ми биде исто како пред десет години. Тогаш и Мартина беше помала, во раце ја носев насекаде. Сега е девојка, не е исто. Повторно апелирам до надлежните да ме слушнат и да ми помогнат. Барам социјален стан во зграда со лифт или на ниско. Не сакам да го чекам денот кога нема да можам да го носам моето дете на раце, и кога ќе мора буквално да го затворам дома. Сакам да можам да ја изнесам надвор не само за да одиме во центарот, туку и да излеземе на прошетка, да го види светот. Оти ако таа не допринесува за ова општество, јас допринесувам, плаќам даноци, плаќал и мојот покоен сопруг, таткото на Мартина, плаќаат моите роднини, родители. Ги молам надлежните да не видат, овие деца не смеат да бидат невидливи и заборавени. Можеби тие не можат самите да кажат што им треба, но ние родителите, кои не има многу, сме нивниот глас кој заслужува да биде слушнат – раскажа храбрата мајка.
Вики Клинчарова