Невропсихијатарот и судски вештак Зоран Ѓуриќ денеска изјави дека првото нешто што треба да се направи по масовното убиство во училиштето „Владислав Рибникар“ во Белград е да се обидат да ги оддалечат децата од училиштето/. Тој смета дека ако тие одат во училиште и се принудени да се потсетуваат на настанот, во кој нивен соученик уби осум ученици и чуварот на училиштето, тоа кај нив можеда предизвика психички нарушувања.
„Им треба време се да се среди и смири во нивните души и глави. Не треба да се потсетуваат, не треба да се полеваат со сол на раната. Што би се случило кога би се појавиле на местото на злосторството“, рече Ѓуриќ, чие мислење го кажаа родителите на учениците од одделението VII2 кои се противат на враќање во училиште.
Ѓуриќ за РТС изјави дека е многу разумен предлог на Виктимолошкото друштво да се заврши учебната година на 3 мај и да се обезбеди алтернативен простор.
„Идеално би било децата од ’Рибникар’ да не влезат во таа зграда барем до крајот на оваа учебна година. Ако сакаме да го решиме на најдобар начин, најдобро би било таа зграда повеќе да не е училиште“, изјави Ѓуриќ.
Тој смета дека тоа можеби не е реално во наши услови, но секако дека дел од училиштето во кое се случило злосторството некако треба да се означи како место на страдање и како место каде што може да се споменат загинатите деца.
Тој посочува дека се надева дека ќе се најде решение кое ќе одговара на условите. Тој нагласува дека би било добро децата кои присуствувале на настанот да се вратат на својата рутина, но тоа да не биде во тоа училиште.
„Децата треба да продолжат да се гледаат, оние кои можат да одат на училиште, кои не се потресени, можеби ќе можат да учат нешто до крајот на учебната година, но не во оваа зграда, не во ова училиште. Треба да им се овозможи да бидат заедно, да тагуваат, да можат да зборуваат за тоа што се случило и постепено да сфатат што се случило и кое е нивното место во сето ова“, додава Ѓуриќ.
На прашањето што му кажале родителите, Ѓуриќ вели дека не знаат што да прават со децата кои се проблематични деца и не знаат кое треба да биде решението, но дека не сакаат децата да одат. до местото на злосторството.
„Тоа го сфатив како нормална реакција во таква ситуација. Имам големо искуство во работа со трауматизирани луѓе и затоа реков дека не е добро децата да се вратат на тоа место, дека им треба време за да се опорават децата и дека најдобро би било оние деца кои тој ден беа на смена и децата кои беа учесници во тој страшен настан ја завршија учебната година“, вели Ѓуриќ.
Тој наведува дека сега прашање е како тоа технички да се направи – дали да се биде во таа зграда само во друг дел или да се напушти зградата.
