Бугарскиот европратеник Андреј Ковачев ќе треба допрва да се замисли – презимето Шекерински не е бугарско, Бугарите не велат шеќер, туку захар. Според тоа, ако Шекеринска е со бугарски корени, би требало да е Захариева
Пишува Стојан АНДОВ
Ќе се осврнам уште еднаш на Меморандумот на бугарската влада, за момент ќе ве потсетам на „откритието“ што го соопшти бугарскиот европратеник Андреј Ковачев. Тој рече дека открил документ со кој се докажуваат бугарските корени на нашата сегашна министерка за одбрана, Радмила Шекеринска. Соопшти дека во архивите пронашол документ на баба и на Шекеринска со кој се докажуваат „бугарските корени на тоа семејство.“
Баба и на Шекеринска, во 1943 година во Штип, побарала пензија за долгогодишната учителска работа на нејзиниот сопруг. Во барањето стоело дека Шекерински биле Бугари. Бугарската власт нашла и сведоци за тоа, кои морале да се „пријават“ како „добри Бугари“. Овој факт Ковачев го зема како основа за негов триумф. Но, Ковачев ќе треба допрва да се замисли – презимето Шекерински не е бугарско, Бугарите не велат шеќер, туку захар. Според тоа, ако Шекеринска е со бугарски корени, би требало да е Захариева.
ДА БЕШЕ БУГАРКА, ШЕКЕРИНСКА ЌЕ БЕШЕ ЗАХАРИЕВА
Ако овој факт не му е доволен на Ковачев, тогаш тој требаше да се запраша на која основа таа жена барала пензија. Ако така постапел, освен што разбрал дека нејзиниот сопруг бил долги години учител, веројатно ќе се досетел и чиј учител бил. Ако се вратиме поназад 20-30 години во целото тоа време господинот Шекерински предавал во српски училишта, во Штип и штипско, на српски јазик и бил запишан како Србин. И при вработувањето и цело време за работата, Шекерински бил српски учител.
Оттука, според „откритието“ на Ковачев произлегува дека нашата министерка би требало попрво да е со српски, а не со бугарски корени, ама ако има српски корени, таа би била Шеќериновиќ, а не Шекеринска. Ако за момент претпоставиме дека е точен фактот за „бугарско потекло“ што го изнесува Ковачев, тогаш неговото тврдење паѓа. Од пензискиот стаж, најмалку 90 отсто, учителот Шекерински го провел во Кралството на Караѓорѓевиќи.
Ете такви се „блгарските корени“ на нашата култура, писменост и тн. што ги бараат и пронаоѓаат Ковечев и негови истомисленици, како „несоборливи факти“.
Кога е во прашање Меморандумот на бугарската влада интересно е што тој не ги содржи настаните од 1941 до 1943 година. Важно е што Меморандумот избегнува да ја опфати 1943 година и директно оди на 1944 година, па до 1946 година. Целта на авторите на Меморандумот била да го оспорат АСНОМ како автентичен настан на манифестација на создавањето на македонската држава. Вака, како што временски е ограничен Меморандумот, тогаш за сите „злосторства“ за кои се зборува во Меморандумот, би била одговорна, или тие биле, под покровителство на македонската Асномска власт.
СЛУЧАЈОТ СО МЕТОДИ ШАТОРОВ ШАРЛО
За да се потврди потребата, во обвинението да биде опфатена 1944 година, како доказ авторите ја вовлекуваат смртта на Методи Шаторов Шарло. Тој настан се споменува во Меморандумот како сомневање дека македонската партизанска власт, веројатно по наредба на Тито, е одговорна за убиството на Шарло.
Шарло е роден во Прилеп во 1897 година. Во Бугарија заминал во текот на Првата светска војна, на 18 години. Бил образован и работел по разни бугарски општини. Во 1920 година се зачленил во бугарската Комунистичка партија, а подоцна учествувал на Оснивачкиот конгрес на ВМРО (обединета) во Виена, а бил и висок функционер во Коминтерната.
Во сите документи, што носат негов потпис, пишувал дека е Македонец и дека негов мајчин јазик бил македонскиот јазик. Наведувал дека од странските јазици ги зборувал рускиот, германскиот, францускиот, српскиот, шпанскиот, кинескиот, но и бугарскиот јазик. Овде не е место да го разгледуваме судирот на Шарло со Тито и одбивањето на македонските партизани да го примат во своите редови, откако бил отстранет од челната функција во партијата во Македонија.
Ако Шарло останеше во Македонија, може да се претпостави, веројатно многу порано ќе загинеше, бидејќи партизаните многу гинеа, а раководните лица, особено. Беа убивани од бугарските фашистички окупациони полициски и воени сили. Патем речено, сегашната бугарска политика за сите злосторства во Македонија, вклучувајќи ја и депортацијата на Евреите, вината ја фрла на Германците, иако токму бугарските окупаторски власти беа носители на вината.
Споменувањето на случајот со Шарло во Меморандумот дава можност да се нагласи, кога и зошто бил убиен. Тој во Бугарија станал висок партиски раководител и партизански командант. Битката кај Милеви Скали, во околината на Пазарџик, се биела меѓу 220 бугарски партизани под команда на Шарло, а од другата страна, биле команданти и војници на фашистичката бугарска армија – 3.000 на број. Во таа нерамна борба Шарло, како командант и храбар човек, не си го штедел животот и бил убиен. Битката се случувала кога од Бугарија веќе биле повлечени германските војски, а неколку дена подоцна на бугарскиот Црноморски брег се истовариле сили на Црвената армија.
МЕМОРАНДУМ ЗА ЗАМОЛЧУВАЊЕ НА РАЗУМНИТЕ ЛУЃЕ
Овие неспорни детали што ги наведувам укажуваат колку фалсификати содржи Меморандумот на бугарската влада.
Меморандумот од бугарска страна не беше доставен до заедничката комисија на научници, кои треба да ги разгледаат сите поважни прашања од историјата. Македонската страна немаше прилика да се искаже по текстот, а беше објавен во медиумите во Бугарија со јасна цел – да се убедат бугарските граѓани со каква „опасна, злосторничка држава“ се соочуваат на своите југозападни граници. Тоа на авторите на Меморандумот им било потребно за да се оневозможи рационално и објективно реагирање во бугарската јавност против тој текст.
Ајде, ве молам, штом на бугарскиот народ ќе му биде кажано од Владата дека „100.000 Бугари биле малтретирани, а 20.000 ликвидрани“, кој ќе има разбирање за потребите таа држава да биде третирана како добрососедска за Бугарија. Значи, целта на Меморандумот е да ги замолчи разумните луѓе во Бугарија. Авторите на Меморандумот знаеја дека не постои можност македонската страна да одговори на тој документ и да го адресира на истите адреси, бидејќи Македонија не е членка на ЕУ. Откако ќе ги убедат своите граѓани, евентуално и државите членки на ЕУ, тогаш станува сосема јасно зошто Бугарија води таква политика кон Република Северна Македонија и зошто и инсистира Македонија да биде казнета – да не и се дозволи да има европска иднина.
За црните страни во бугарската историја во Меморандумот нема ни збор. Нема збор ни за тоа дека царевите Фердинанд и Борис Трети од Кобург и Гота, во чии вени нема ни капка бугарска крв, испратија речиси половина милон млади Бугари за од нив да потечат потоци бугарска крв во колежите во Втората балканска војна и Првата светска војна, па и во Втората светска војна. Во тие настани осакатен беше светот на бугарската младина. За се што и се случувало во периодот на царистичка Бугарија сега, од страна Бугарија, се обвинети Македонците и РС Македонија.
НАРОДИТЕ НА ЕВРОПА СЕ СВРТЕНИ КОН ЕВРОПА
Ако се вратиме во реалноста, тогаш ни се наметнува мислата дека огромна штета се прави со документи, ставови во кои доминираат морничави, а измислени настани и состојби со кои се поттикнува омраза меѓу народите. Народите на Европа се свртени кон иднината, а не во подметнувања лаги, клевети и ширење омраза. Европската идеја наметнува одговорност на сите – да се ценат вистинските вредности на секого и да се почитуваат и луѓето и народите.
Често пати гледам емисии на сараевска телевизија Ал Џезира. Таму се даваат судбини на луѓе, семејства, населби… Се разгледува судбината некогаш и сега. Омразата доведе до големи крвопролевања, убивања на луѓе, семејства, уништување населби, имоти, а сега се наѕираат европските вредности, се посакуваат европските стандарди.
Гледав судбина на еден Србин во граѓанската војна во Босна и Херцеговина што ја предизвика дивата националистичка страст. Таткото се нашол во војската на Република Српска на Ратко Младиќ, едниот син се нашол во хрватски единици во БиХ, а другиот син бил во единиците на БиХ, каде доминирале Муслиманите. Останал жив само еден од синовите. А, веројатно пукал и на својот брат и на својот татко и тие кон него. Омразата води кон тоа.
А, гледав и една друга емисија се вика „Врвовите на Балканот“ што ги открива убавините на балканските земји, на обичаите, на нашето живеење, на сите балкански народи.
Ал Џезира даде и убава сторија за Влатко Стефановски, Македонец, музичар од светски ранг. Тој рече: „Нема населба на Балканот каде што немам пријател“. А непосредно пред да се појави Короната, Влатко Стефановски гостуваше како солист на оркестарот на Операта на Монте Карло и на Берлинската опера. А се сеќаваме на неговите настапи заедно со гитаристот Мирослав Тадиќ, Србин, и кавалџијата Теодиси Спасов, Бугарин, со кои го освојуваше, не само Балканот, туку и светот. Но, реткост станаа таквите културни проекти? Едноставно, не се сеќавам од кога не дошол некој значаен културен деец од Бугарија во Македонија. Веројатно последен беше поетот Љубомир Левчев, како лауреат на престижното меѓународното признание „Златен венец“ на Струшките вечери на поезијата во 2010 г.
На, крајот, имам порака за нашиот ценет министер за надворешни работи Бујар Османи – не слушајте што кажува Денко Малевски, тој не е експерт. Слушајте ги само членовите на нашиот дел од заедничката комисија, што се избрани врз основа на Договорот со Бугарија. Тие се експерти, овластени по закон, не смеете да ги омаловажите.