На денешен ден во 1999 година започна НАТО агресијата врз СРЈ. Бомбардирањето официјално започна во 19 часот и 55 минути, а на мета прво беше подрачјето на Косово и Метохија, Прокупље, Куршумлија и Црна Гора, пишува Курир.рс.
Првите ракети паднаа врз касарната во Прокупље во 19:53 часот кога загина војникот Бобан Недељковиќ, а за неколку минути животот го загубија уште 12 војници од томахавки во Прокупље и Куршумлија.
Исто така, една од првите жртви на агресијата на НАТО беше и војникот Саша Стајиќ (21) родум од Белград, кој служел редовен воен рок.
Синот единец на Душан и Милена Стајиќ беше убиен во првите неколку часа од агресијата при бомбардирањето на касарната „Милован Сарановиќ“ во Даниловград, Црна Гора.
– Нашиот син загина на тоа место бранејќи ги Србија и Црна Гора. Болката е болка, никогаш не завршува. Саша загина на 24 март 1999 година при бомбардирањето на касарната во Даниловград, каде што служеше во редовната војска. Последен пат го видовме кога дојде на одмор, на 8 март. Десет дена откако се врати во Даниловград, авионите на НАТО ја бомбардираа касарната каде што престојуваше – низ солзи раскажува мајката Милена.
Таа рече дека за бомбардирањето дознала преку телевизија.
– Залудно се обидувавме да контактираме со него, врските беа прекинати. Се плашевме, бевме преплашени, но не верувавме дека умрел… Следното утро ми се јавија, се јави еден војник и ми рече да чекам да ме префрли кај началникот. Така дознав. Саша беше на стража. Некои други војници беа повредени, но само тој загина – вели Милена, пренесува Курир.рс.
-Ми го испратија синот следниот ден во блиндиран сандак. Не го видов… Што да видам?! Го гореле, гаснеле вода – раскажа Милена, која две децении не ја соблекла црната облека, а како што вели, нема додека е жива.
Таткото на Саша, Душан, кој секоја година положува венец на местото каде што почина неговиот син, истакнува дека најмногу го боли тоа што се е заборавено.
Кога новинарите на Курир разговараа со Стајиќ пред неколку години, тие живееја во сиромаштија, во социјален стан од помалку од 30 метри квадратни, кој го искористија по смртта на нивниот син.
Тие добиваат инвалидска помош од државата и живеат од пензијата на Душан. Тие велат дека во 2015 година пријателите на Душан од Здружението на борци поднеле до Комисијата за именување на улиците во Белград иницијатива една од белградските улици да се именува по Саша Стајиќ.
Има иницијатива улицата во белградската општина Чукарица каде што пораснал Саша да се именува по него. Родителите велат дека тоа би им значело многу.